Wstyd mi ogromnie

Kochani, ten blog to takie próby, wstyd mi za niego bo jest koszmarny. Wybaczcie. Zapraszam za kilkanaście dni na mój nowy blog. Myślę że warto. blogodzinka.pl

Wiosna na naszym brzegu...

Nadchodzi wiosna, pora zbudzić się do życia na nowo. Nowy zapas energii drzemiącej pod kruchą skorupką wiosennego rozdrażnienia rozpiera zastane kości. Wiosna w naszym ogrodzie jeszcze się nie rozpanoszyła dlatego zapraszam na, pełną tajemniczego klimatu, wędrówkę brzegiem "naszej" rzeki w poszukiwaniu jej śladów.

Wychodzimy przez naszą wiejską, drewnianą furtkę, która, nie tylko dla naszych dzieci:), jest bramą do bajecznego, nieogrodzonego, "wolnego" świata

Stary, dziurawy pomościk, któremu zima nie odpuściła, budzi w nas chęć przygody

Spacja również nie potrafiła się oprzeć chęci podążania ku nieodkrytym brzegom

 Mchy zgubiły już swoją szarość

...zapraszając kaczki do wiosennych igraszek

I choć korzenie drzew mają jeszcze na sobie lodowe kapturki

...to wiosna już powiedziała swoje pierwsze słowa!!!